Historia

ZAŁOŻYCIEL

Życiorys założyciela Instytutu Terezjańskiego Księdza Kanonika Jana Majchrzyckiego

    Ksiądz Kanonik Jan Majchrzycki urodził się 22 czerwca 1881 roku w Kaliszu. Po ukończeniu gimnazjum w Warszawie wstąpił do Seminarium Duchownego w Żytomierzu. Jako alumna o szczerej pobożności i wybitnych zdolnościach Władza Diecezjalna wysłała w 1903 r. do Akademii Duchownej w Petersburgu. Tam w roku 1905 otrzymał święcenia kapłańskie i wrócił do swej diecezji ze stopniem magistra św. Teologii. W 1910 r. wyjechał na studia do Instytutu Biblijnego w Rzymie, gdzie w 1912 r. uzyskał stopień licencjata Pisma św. Następnie przez pewien czas przebywał w Ziemi Świętej.

   Po powrocie do kraju został profesorem Pisma św. w Seminarium Duchownym w Żytomierzu, przyjmując do roku 1919 jeszcze obowiązek wicerektora Seminarium.

   W 1918 r. Ksiądz Majchrzycki otrzymał godność kanonika honorowego kapituły Żytomierskiej. W latach 1919-1921 był rektorem seminarium w Ołyce i (potem) rok w Gnieźnie. W 1920 r. wszedł do kapituły ołyckiej jako kanonik gremialny.

   Od 1923 r. zamieszkał w Świdrze pod Warszawą, gdzie powstały główne jego dzieła: Organizacja kółek św. Teresy od Dz. Jezus dla młodzieży żeńskiej, Zastępy Rycerstwa Chrystusowego dla młodzieży męskiej, Związek Terezjański, zatwierdzony przez władze państwowe w 1930 r. oraz Stowarzyszenie Sióstr św. Teresy od Dz. Jezus. Ksiądz Kanonik chciał, żeby to Stowarzyszenie, składające się z osób bez reszty oddanych Bogu i ludziom, dążące do doskonałości według rad ewangelicznych na małej drodze św. Teresy, miało formy życia i pracy świeckie i pracowało wśród świata. Dlatego nie nazwał go Zgromadzeniem, nie uformował ostatecznie, gdyż w pragnieniach swoich widział zapotrzebowanie nowego stanu służby Bożej przystosowanego do działania apostolskiego w świecie, w którym laicyzacja i ateizm zataczać będą coraz szersze kręgi w życiu społecznym, państwowym i narodowym.

    W roku 1933 zachorował ciężko na gruźlicę i zmarł 28.09.1934 r., zostawiając niezorganizowane kościelne grono, które jeszcze za jego życia złożyło śluby prywatne czystości, ubóstwa i posłuszeństwa oraz wierności powołaniu. Do nich należały: pierwsza współpracownica Helena Jander, Helena Jakimiak, Zofia Haberko, Stefania Otorowska i nieco później doszły: Maria Kasperlik, Leokadia Motel, Halina Żółty. Te osoby mimo różnych, ciężkich doświadczeń, bolesnych przeszkód, przeciwności i wspólnych niepowodzeń, żyły i pracowały apostolsko w duchu, w jakim je wychował Ksiądz Kanonik Jan Majchrzycki.

Zakład Naukowo-Wychowawczy im. Świętej Teresy od Dzieciątka Jezus w Świdrze przy ul. Mickiewicza 3. Zakład był własnością Związku Terezjańskiego i pierwszą siedzibą od 1922 do 1981 roku.

HISTORIA   INSTYTUTU

Losy Instytutu Terezjańskiego związane były ściśle z osobą ks. Kanonika Jana Majchrzyckiego.

   Kapłan ten, pełen gorliwości o sprawy Boże zebrał w latach 1928-1932 grono osób, które pragnęły z nim współpracować apostolsko wśród młodzieży. Zespołowi postawił wyraźny cel działania, wskazał środki realizacji i nazwał go Związkiem Terezjańskim. Napisał dla związku ustawę, która została zatwierdzona przez władze państwowe.

Z tego związku wyłoniła się grupa nauczycielek, które zapragnęły poświęcić się całkowicie Bogu, iść przez życie "małą drogą" św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Chciały służyć młodemu pokoleniu wychowując i kształcąc je.

   Gromadce tej pragnął ks. Kanonik zapewnić odpowiednie miejsce w Kościele. Wiedział, że na Zachodzie działały już Instytuty Świeckie, które nie były zakonami, ale członkinie żyły według rad ewangelicznych. W Polsce instytuty nie były znane. Mimo to, ks. Kanonik przygotowywał swoje grono do życia i pracy w ramach Instytutu. Ponieważ Kościół nie ogłosił ustawy o Instytutach, ks. Kanonik napisał projekt ustawy dla tzw. Stowarzyszenia Sióstr św. Teresy. Choroba i śmierć ks. Kanonika (w 1934 r.) przerwała starania o zatwierdzenie przez Władze Kościelne Stowarzyszenia o charakterze Instytutu. Wojna przerwała działalność grupy Terezjańskiej.

   Za początek Instytutu Terezjańskiego przyjmujemy datę 1 września 1930r, jako dzień złożenia pierwszych ślubów współzałożycielki Heleny Jander i jej współpracownic Heleny Jakimiak, Zofii Haberko i Stefanii Otorowskiej.Śluby te przyjął Założyciel Instytutu ks.Kanonik Jan Majchrzycki.Zycie i działalność tego zespołu początkowo nazwano Wspólnotą Terezjańską, który z biegiem czasu przyjął strukturę organizacyjną właściwą Instytutom świeckim.

  W 1946 r. nauczycielki ze Stowarzyszenia rozpoczęły prace w Sadownem. Owocnie i z zapałem pracowały w gimnazjum z internatem prowadząc życie wspólne i to trwało do roku 1950. Już pod koniec 1950 roku zaczęły się prześladowania nauczycielek za ich konsekwentną katolicką postawę: za religijne wychowanie, za prowadzenie młodzieżowej organizacji tzw. Teresek, za organizowanie jasełek czy akademii ku czci świętych. Ostatecznie Urząd Bezpieczeństwa zabronił Władzom Oświatowym zatrudnić nauczycielki od 1.09.1950 r.

   Wróciły do Świdra i szybko znalazły zatrudnienie w warszawskich szkołach średnich i w gimnazjum w Garwolinie. Gorliwie prowadziły pracę apostolską wśród młodzieży.

Od roku 1950 zaczęła formalnie istnieć wspólnota Terezjańska o wyraźnym charakterze Instytutu Świeckiego.

Należy podkreślić, że nauczycielki były starannie przygotowane do zawodu, wykształcone i uformowane do podjęcia wielu zadań w Kościele.

   W 1956 r. rozpoczął pracę z Instytutem ks. prof. Antoni Słomkowski. W tymże roku została, pod jego kierunkiem, zorganizowana ogólnopolska pielgrzymka nauczycieli na Jasną Górę. Po pielgrzymce nastąpiły trzydniowe rekolekcje. Wzięło w nich udział 800 nauczycieli z całej Polski. Praca z nauczycielami, wychowawcami była bardzo owocna i wydała piękne owoce.

   Od 1957 roku we współpracy z kapłanami były prowadzone następujące prace: systematyczne coroczne pielgrzymki w lipcu na Jasną Górę połączone z rekolekcjami, rekolekcje wielkopostne dla pracowników oświaty w Warszawie, rekolekcje dla młodzieży w okresie wakacji na Jasnej Górze.

  Instytut współpracował z diecezjalnymi kapłanami - opiekunami nauczycieli; z ks. prałatem Antonim Kietlińskim, z ks. Januszem Tarnowskim, z ks. profesorem Edwardem Majcherem. Członkinie współpracowały z księżmi Pallotynami, którzy prowadzili pracę apostolską wśród młodzieży. W Otwocku a potem w Świdrze (w domu Instytutu) odbywały się spotkania młodych małżeństw. Prowadził je z wielkim  zaangażowaniem Pallotyn ks. profesor Jan Korycki.

Od 1962 roku odbywały się corocznie, w czasie wakacji, rekolekcje dla młodzieży. Prowadzili je przeważnie księża Pallotyni.

  Należy podkreślić systematyczną pracę pań z Instytutu z nauczycielami. Były to dni skupienia (1 raz w miesiącu) u księży Pallotynów w Otwocku i u Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia przy ul. Żytniej 3/9.

Ks. Biskup Zbigniew Kraszewski zaangażował dwie członkinie Instytutu do pracy wychowawczej w parafii Matki Bożej Zwycięskiej w Warszawie na Kamionku.

  Wspólnota Terezjańska przez swą duchowość wypływającą z "Dziecięctwa Bożego" wchodzi w ogólnoludzki nurt dążeń współczesnego świata i Kościoła. W dzisiejszych czasach wszystkie ustroje polityczne, ruchy i rządy zmierzają do demokratyzacji i równości społecznej. Jest to owoc dwutysięcznej działalności Kościoła, który naucza, że ludzie odkupieni przez Chrystusa są dziećmi Bożymi, mającymi te same prawa, przywileje i obowiązki wobec Boga, Ojca, Stworzyciela nieba i ziemi. Wspólnota Terezajańska staje więc do służby Kościołowi w szerzeniu prawdy o Ojcostwie Bożym i o braterstwie wszystkich ludzi.

   Działalność Wspólnoty od Soboru Watykańskiego II jest związana z Jasnogórską Królową Polski zgodnie z wytycznymi Prymasa Polski i Episkopatu. Czuwania nocne w czasie Jasnogórskich Rekolekcji Młodzieżowych w lipcu i w sierpniu na Jasnej Górze w kaplicy Matki Bożej, przed Jej Obliczem od 1964 r. kształcą sumienia i serca młodzieży. Uwrażliwiają roczniki młodych pokoleń na potrzeby Kościoła. Pociągają naród cały przez Maryję do Jej Syna "Odkupiciela człowieka" i razem z Nim prowadzą Ojczyznę do Ojca "Bogatego w Miłosierdzie".

Instytut Terezjański jest to wspólnota ludzi świeckich, konsekrowanych o charakterze kontemplacyjno-apostolskim, żyjąca w małych zespołach lub pojedynczo. Członkinie składają śluby praktykowania w życiu świeckim rad ewangelicznych.

 Dom rekolekcyjny Instytutu Terezjańskiego od 1981 do 2013 roku.

W związku ze 100-leciem śmierci Św. Teresy od Dzieciątka Jezus i nadaniem Jej tytułu Doktora Kościoła Członkinie Instytutu Terezjańskiego odbyły pielgrzymkę do Lisieux we Francji.

W roku 2000 Instytut Terezjański obchodził jubileusz 70-lecia swojego istnienia. 

Pielgrzymka do Lisieux w 1997 r. była przygotowaniem Instytutu Terezjańskiego na przyjęcie relikwii Św. Teresy od Dzieciątka Jezus w 2005 r. w domu w Świdrze.

Od 2016 r. Instytut ma swoją siedzibę w Karczewie k/Otwocka, gdzie raz w miesiącu spotykamy się, modlimy się, dzielimy się swoim życiem, sukcesami i porażkami w pracy apostolskiej. 
Dnia 21 sierpnia 2019 r. odeszła do wieczności była przewodnicząca Instytutu Terezjańskiego, bliska współpracownica pani Stefanii Otorowskiej, długoletniej przewodniczącej - pani Franciszka Kurniawa, która spoczęła we wspólnym grobowcu Instytutu na cmentarzu powązkowskim w Warszawie. 
Rok 2020 jest rokiem jubileuszowym dla Instytutu, który obchodzi swoje 90 lecie. Ten rok poświęcony jest zgłębianiu charyzmatu Instytutu i dzieł pozostawionych przez Założyciela ks. kanonika Jana Majchrzyckiego.