RADOŚĆ MOJA

 

Wielu na ziemi mknie ludzi
W próżnej za szczęściem pogoni
We mnie to pragnień nie budzi,
Radość w mym sercu się chroni.
To kwiat, który nie jednego
Dnia zakwita, kwitnie wiecznie!
I czarem dnia wiośnianego
Uśmiecha się wciąż słonecznie...

Och, jam aż nadto szczęśliwa,
Bóg mi hojnie łask udziela,
Więc dusza ma nie ukrywa
Swojej radości, wesela!
Radość, to kochać cierpienia,
Uśmiecham się, choć ból rani,
Wdzięczna za me doświadczenia
I ciernie między kwiatami.

Gdy niebo skryła zasłona
Błękity w cień się spowiły,
Radość mam, żem poniżona,
Że mnie ciemności okryły.
Ach, mój Pokój, to jedynie
Pełnić, co chce Jezus drogi,
Wtedy moje życie płynie
W dzień, czy w noc, bez żadnej trwogi.

Mój Pokój, to być maleńką,
Bo gdy padam, gdy się chwieję,
Pan mnie dźwiga świętą ręką
Więc radością promienieję
I zdwajam mych pieszczot dary,
Mówię, że dla Niego żyję,
Że miłuję Go bez miary,
Nawet gdy mi się ukryje!

Mój Pokój, gdy w utajeniu
Chowam me łzy przed siostrami,
Jakie rozkosze w cierpieniu,
Gdy je zarzucam kwiatami...
Abym Pana radowała,
Ból mój okryje milczenie,
W uśmiechu Jego jest cała
Radość, choć w sercu mym cienie.

Mój Pokój, to walczyć stale
Niecić w sercach żar miłości,
I każdą Panu dać chwilę,
Mówiąc, ku Jego radości:
Braciszku Boski, dla Ciebie
Zniosę przeżycia najkrwawsze,
By radość - ofiarę z siebie
Dać i weselić Cię zawsze!

Pragnę jeszcze żyć na ziemi,
Jeśliby Twa wola była,
Lub iść do nieba z świętymi,
Byłem Ci radość sprawiła.
Żyć będę, chociaż powieki
Zamknę, miłością strawiona.
Kochać Cię, Boże, przez wieki
To radość ma nieskończona!